وقت پایانم ...

صبح بخیر، دیشب خوب خوابیدی؟ این را بگویی و بعد بیایی مقابلم بنشینی.همین سه خط اگر روزی اتفاق بیفتد برایم کافی ست. همین سه خط اتفاق بیفتد ‌و بعد من برای همیشه بار و بندیلم را از این جهان جمع کنم و بروم. اصلا دوستت دارم را هم نگفتی، فدای سرت. اصلا دستهایم را هم نگرفتی ، فدای سرت. اصلا در آغوشت آرام هم نگرفتم، نگرفتم بانو.اصلا چای هم دَم نکردی ، نکردی. کلِ دفتر زندگی ات را برای دیگری سیاه کن. کلِ برگ های عاشقی ات را برای دیگری جدا کن. خط به خطِ برنامه های روزانه ات را با دیگری تقسیم کن....اما همین سه خط را برایم کنار بگذار... همین سه خط... وقت پایانم ......

زندگی یعنی نگاهِ گل سرخ ...به تنِ تشنه این برکه ی آب ....زندگی یعنی تمنایِ نسیمِِ شب بو ....به تماشای گلِ غنچه ی خواب ....من درین قصه کجا بنشینم ....تو‌ در این دلکده آیا ....فرصتِ خاطره خواندن داری ؟وقت تنگ است و زمان کوتاه است ...شبنمِ نرم ِ سحرگاهیِ صبح ...منتظر زمزمه ی چلچله هاست ...دست جنبان که سحر ...منتظرِ باد خوش عطرِ صباست ...زندگی را در یاب ...زندگی موهبتی از گذرِ ثانیه هاست ... وقت پایانم ......

برف هفت سالگی را بخاطر صدای پدر دوست داشتم که می‌گفت :"پاشو ببین چه برفی اومده"برف ده سالگی را بخاطر آدم برفی‌هایش،برف چهارده سالگی را بخاطر اخبار و تعطیلی هایش،برف هجده سالگی را درست یادم نیست در میان افکار یخ زده بود!برف بیست سالگی را به خاطر قدم زدن‌های عاشقانه و رد پاهایم،امّا برف بیست و پنج سالگی به بعد فقط سرد بود و سرد بود و سرد... وقت پایانم ......

تو از اولش هم ‌شبیه رفتن بودی...شبیه غروب بارانی یک جمعه ی پائیزی که صبحش مدرسه داشته باشم،شبیه سیزده به دری که روزِ بعدش شنبه است،شبیه روز تعطیلی که فردایش امتحان ریاضی دارم،شبیه آخرین روز تابستان که بعدش یکِ مهر باشد،بار و بندیلت همیشه آماده گوشه ی اتاق بود،نمی شد با خیالِ راحت دل خوش کنم به آمدنت...تو از اولش هم ‌شبیه رفتن بودی،حتی موقعی که می آمدی! وقت پایانم ......